Ummul Bəra Müaviyənin məclisində

     Bir gün Ummul Bəra Müaviyənin yanına getmişdi. Müaviyə ona dedi: «Ey Səffanın qızı! Necəsən?» Ummul Bəra cavab verdi: «Ey Əmirəlmöminin, yaxşıyam». Yenə soruşdu: «Halın necədir?» Ummul Bəra cavab verdi: «Qudrətdən sonra zəifəm, sevincdən sonra yorğun və süstəm». Müaviyə dedi: «Bu günlə Siffeyndə Əlini (ə) müdafiə edərək şer oxuduğun gün arasında nə qədər fərq var?» O cavab verdi: «O günü bir tərəfə qoy». Müaviyə dedi: «Heyhat! Sən həmin adamsan ki, əgər o gün geri qayıtsa, sən də geri qayıdacaqsan». Sonra Müaviyə soruşdu: «Əlinin ölümü zamanı nə yazmısan?» O dedi: «Unutmuşam». Ancaq məclisdə olanlardan bəziləri o şeiri bilirdilər və bir beytini dedilər:
    İmamımızın yoxluğunda günəş tutuldu.
    O, ədalətli insan, adil imam və ən yaxşılardan idi.
    Müaviyə onun şerini eşidəndən sonra dedi: «Allah səni öldürsün, ey Səffanın qızı, sən danışmaq üçün heç bir şey qoymadın. İndi hacətin nədir ki, yanıma gəlmisən?» O: «Heyhat, bu sözlərdən sonra hacətimi demərəm. Allaha and olsun ki, səndən bir xahiş etməyəcəyəm» – deyib, yerindən qalxdı və Müaviyənin yanından getdi.